Volgens de onderzoekers is dit een doorbraak in het onderzoek naar een Barrett-slokdarm, waarbij het weefsel van een deel van de slokdarmwand is aangetast. Dit komt meestal door oprisping van zuur en gal uit de maag.

De Barrett-slokdarm verhoogt de kans op het krijgen van een bepaalde vorm van slokdarmkanker. Ongeveer één procent van de Nederlanders boven de 50 heeft deze aandoening. Mensen met een Barrett-slokdarm hebben een kleine kans op het krijgen van slokdarmkanker, maar het is wel een van de dodelijkste vormen van kanker. Wie wel en wie geen kanker krijgt, was tot voor kort een raadsel, reden om alle patiënten nauwgezet te blijven volgen om er op tijd bij te zijn als de ziekte mocht toeslaan.

De onderzoekers hebben van Barrett-patiënten de cellen getypeerd en ze tot tien jaar lang gevolgd om te onderzoeken wie wel en wie geen kanker kreeg. Daaruit bleek dat patiënten veel meer kans hebben op kanker als ze veel verschillende klonen van cellen - met verschillende genetische afwijkingen hebben. Uniek is dat niet zozeer de soort afwijking maar het aantal afwijkingen de kans bepaalt of iemand kanker krijgt. Bij alle patiënten met Barrett zijn er altijd één of twee klonen te vinden, maar als het er meer zijn dan is de kans op kanker aanmerkelijk groter.

Het merendeel van patiënten heeft een laag aantal klonen dat opmerkelijk stabiel blijft over de jaren. Deze patiënten hebben minder controles nodig en hebben voldoende aan de zuurremmende middelen die ze al krijgen. De groep Barrett-patiënten met een hoger aantal verschillende celklonen, kunnen deze klonen tot tien jaar voordat ze slokdarmkanker krijgen al met zich meedragen.

Lees hier het artikel in Nature Communications.