Uitgaande van het gegeven dat door dehydratie de concentraties van serum natrium, kalium, ureum en glucose hoger worden beseften ze dat er een universeel toepasbare wiskundige vergelijking moet bestaan waarin al die gegevens samen een grenswaarde aangeven waarboven er sprake moet zijn van uitdroging. Ze gingen dat na bij 595 mensen van boven de 65, afkomstig uit diverse Europese landen. Samen vormden die een gevarieerde populatie van gezonde, zelfstandig levende personen, kwetsbare ouderen, bijvoorbeeld met diabetes en nierproblemen, en ouderen die waren opgenomen in een  ziekenhuis.

Hooper e.a. gingen vervolgens de diagnostische precisie van maar liefst 39 mathematische vergelijkingen na en vergeleken de uitkomst daarvan telkens met het resultaat van metingen van de zogeheten serum osmolaliteit –  te beschouwen als een soort gouden standaard voor de bepaling van dehydratie.